Kostucha [W]

KobiecyDemon

Nic nie widać w mroku,
pusty autobus.
Martwe dusze
wprowadzają w obłęd.

Dopiero pierwszy przystanek,
unosi się odór martwych płodów.
Swastyka na czole,
zgnilizna w modlitwie.

Oto kostucha,
przenika mnie swym spojrzeniem.
Siada obok mnie,
choć tyle wolnych miejsc.

W dłoni trzyma wyrwane serce,
najważniejszy z talizmanów.
Ono pokazało do mnie drogę,
istoty ponadludzkiej.

Jej zimny oddech,
me ciarki na plecach...
„Chodź, zabiorę cię do siebie”
- szepnęła.

Nie jest to szczyt moich umiejętności. Uważam też wiersz za wyjątkowo kiepski, dlatego też prosiłabym o istotne rady.